Uitmarkt 2007: VideoCube
Van 24-08-2007 t/m 26-08-2007
Naast de VideoCube komt een nieuwe Art-on-a-BOX container, de zevende in de reeks van twaalf, ontworpen door kunstenaar Arno Coenen. Coenen werkt voornamelijk met computers, maakt 3D animaties, radioprogramma's, videoclips en treedt op als vj. Arno Coenen behoort tot een generatie van jonge Nederlandse mediakunstenaars die is 'opgegroeid' met digitale media. Maar Coenen beperkt zich niet tot dit medium. Hij heeft een spectaculaire reeks kunstwerken gemaakt die een dwarsdoorsnede vormen door een veelheid van mediatypen, technieken en vormen. De inrichting is verzorgd door IRIS.
Programma Cube 1
Jacco Olivier ' Saeftinghe (NL, 2006, 2'39')
Kurt d'Haeseleer ' Rock (BE, 2007, 7'02')
Manuel Saiz ' Parallel Paradises (ES/JP, 2006, 5'00')
Nicolas Provost ' Oh Dear (BE, 2004, 1'00')
Programma Cube 2
Miranda Pennell ' You Made Me Love You (UK, 2005, 3'36')
Jeroen Kooijmans ' Lost Recording (NL, 2006, 1'39')
K'ken Ergun ' I, Soldier (TR, 2005, 7'14' )
Erwin Olaf ' Le Dernier Cri (NL, 2006, 2'29')
Bovenprojectie
Mieke Gerritzen ' Beautiful World (NL, 2006, 20'27')
Openingstijden
Cube 1 en 2 zijn open zaterdag 25 en zondag 26 augustus van 12.00 ' 20.00 uur. Toegang gratis.
De bovenprojectie draait vrijdag 24, zaterdag 25 en zondag 26 van 20.00 ' 24.00 uur
Kurt d'Haeseleer, Rock, NL, 2007, 7'06'
Onder een wateroppervlak, of in een onderwaterwereld, drijven mensen. Ze zouden een concertpubliek kunnen vormen; luisteraars van de muziek van TUK misschien, waarvoor Rock een videoclip vormt. Maar ze liggen stil, zwevend, het aardse bestaan voorbij. Bezwerende noise begeleidt hen door een sluis van een door pixels ge'nfecteerde natuur die hen opslokt, en weer uitspuwt in een parallel universum, waar een kunstmatig ogend landschap van stenen en rotsen aan zee ligt. Het onderscheid tussen digitaal en analoog, virtueel en re'el, natuurlijk en artificieel valt in de werelden van Rock niet meer te maken.
Manuel Saiz, Parallel Paradises, JP/ES, 2006, 5'00'
Parallel Paradises opent met sprankelende opnamen van een jong bos in herfsttooi. In een paar beelden wordt het bos geportretteerd: smalle stammetjes, de bodem bekleed met naalden en blaadjes, zonlicht dat door het bladerdak een weg zoekt. Vanuit het niets staan er ineens twee meisjes, een bloem in het zwarte haar gestoken. Is de Spaanse Manuel Saiz, net als Paul Gauguin een eeuw eerder, door het exotisme gegrepen? Wanneer hij de verleidelijke erotiek die de schaars geklede meisjes uitstralen zou willen weerspiegelen in het bos, is de keuze voor het jaargetijde op zijn minst vreemd. Een lente of zomer zou zich beter lenen voor wulpse connotaties. Ook de keuze voor een westers aandoend bos in plaats van een tropisch regenwoud en het feit dat hun roze en witte hakjes zich niet lenen in die omgeving, doen vermoeden dat hier iets anders aan de hand is. Tenslotte is de dans die dit duo perfect synchroon uitvoert te snel en eigentijds om voor een eeuwenoude traditionele dans door te gaan. De titel geeft de hoofdintentie van de kunstenaar aan: twee uiteenlopende werelden gaan voor even een symbiose aan. Natuurdocumentaire begroet Saturday Night Fever. Deze Japanse schonen dansen de parapara, een populaire discotrend in Japan. De kroon van zonlicht rond hun hoofd vervangt de pulserende discolampen. Het ritmische geluid van hun danspassen ondersteunt het vogelgezang.
Nicolas Provost, Oh Dear, BE, 2004, 1'00'
De kunstenaar neemt je mee op een rit over een kartbaan. Een eenvoudig en ontroerend verhaal. Oh Dear is een een-minuten film, gemaakt in opdracht van het Internationale Filmfestival Rotterdam.
Jeroen Kooijmans, Lost Recording, NL, 2006, 1'39'
Lost Recording, ook wel door Kooijmans aangeduid als 'message from the basement', roept associaties op met videobeelden van ontvoeringen zoals die in de media circuleren: beelden van kidnappers of terroristen met bivakmutsen die hun eisen bekend maken. In Kooijmans adaptatie zie je een in het zwart geklede, gemaskerde man met vogelsnavel en een kraai op zijn schouder, met een naakte baby op schoot. Hij speelt wat met het kind, dat zich van de ongebruikelijkheid van de situatie niet bewust lijkt. Uiteindelijk blijkt dat de videoboodschap niet van de gemaskerde man komt, maar van het kind. Heel stellig spreekt de baby de kijkers toe in een onverstaanbare brabbeltaal. Dit tafereel, dat zich ergens in een kelder lijkt af te spelen, ziet er bijna te onschuldig uit om dreigend te kunnen zijn.
Koken Ergun, I, Soldier, TR, 2005, 7'14'
Vol overgave draagt een hoge Turkse officier een gedicht voor over soldatenwaarden. Op de Nationale Dag voor Jeugd en Sport schreeuwt hij een enorm stadion vol mensen toe dat de soldaat van alles mag en moet, behalve ''n ding: 'Een soldaat mag niet sterven'. Op de andere helft van deze in split screen gemonteerde film zien we een heel langzaam draaiende soldatenkop. Samen illustreren de beelden onbedoeld de kwetsbaarheid van de soldaat. I, Soldier maakt deel uit van een serie korte films over Turks nationalisme.
Erwin Olaf, Le Dernier Cri, NL, 2006, 2'29'
Erwin Olafs video Le Dernier Cri bedient zich van een hyperrealisme dat kenmerkend is voor veel van zijn werk. Het gelikte realisme van de Hollywood-film wordt hier naar de top gedreven, waardoor het geheel een absurdistisch karakter krijgt. De camera beweegt in een lange, continue beweging door een huis, ze lijkt bijna te zweven. 'Paris, printemps 2019', zegt een ondertitel. De sfeer in het huis is verstikkend -- ondanks de ruimtelijkheid en de prille lentegeluiden die in het begin even heel licht hoorbaar zijn. Alles doet denken aan de 'huiselijke' variant op het modernisme, zoals die in de jaren '50 en '60 gangbaar was. Alles is stijlvol vormgegeven en ingericht in een geheel van kalme grijs-bruine tinten. Er is aanvankelijk geen mens te zien, maar de zachte geluiden die van buiten naar binnen dringen worden al vlug overstemd door een onheilspellend zoemen. Jacques Tati meets David Lynch. Er klinkt een ouderwetse ding-dong-deurbel...
ART-on-a-BOX is een samenwerking van verschillende bedrijven en instanties uit de Amsterdamse havenregio, waaronder de Ter Haak Group/Container Company Amsterdam, Ceres Paragon container terminal, ORAM, Amports, de gemeente Amsterdam (I amsterdam) en Haven Amsterdam. http://www.art-on-a-box.com
Met dank aan:
Powered by BeamSystems
http://www.beamsystems.nl