Uitmarkt 2007: VideoCube

Van 24-08-2007 t/m 26-08-2007


Het Nederlands Instituut voor Mediakunst presenteert tijdens de Uitmarkt 2007 wederom de VideoCube. Dit jaar in een nieuwe jas en in samenwerking met het Gemeentelijk Havenbedrijf Amsterdam. In de zeecontainers van de VideoCube is dit jaar weer een doorlopend gratis programma te zien met een selectie van de meest recente videokunst uit de collectie van het Nederlands Instituut voor Mediakunst. Betreed de robuuste containers en laat je overspoelen door een visueel avontuur! Met werk van Jacco Olivier, Kurt d'Haeseleer, Manuel Saiz, Nicolas Provost, Miranda Pennell, Jeroen Kooijmans, K'ken Ergun, Erwin Olaf en Mieke Gerritzen. De VideoCube staat op de kop van het Java eiland.

 

 

Naast de VideoCube komt een nieuwe Art-on-a-BOX container, de zevende in de reeks van twaalf, ontworpen door kunstenaar Arno Coenen. Coenen werkt voornamelijk met computers, maakt 3D animaties, radioprogramma's, videoclips en treedt op als vj. Arno Coenen behoort tot een generatie van jonge Nederlandse mediakunstenaars die is 'opgegroeid' met digitale media. Maar Coenen beperkt zich niet tot dit medium. Hij heeft een spectaculaire reeks kunstwerken gemaakt die een dwarsdoorsnede vormen door een veelheid van mediatypen, technieken en vormen. De inrichting is verzorgd door IRIS.

Programma Cube 1
Jacco Olivier ' Saeftinghe (NL, 2006, 2'39')
Kurt d'Haeseleer ' Rock (BE, 2007, 7'02')
Manuel Saiz ' Parallel Paradises (ES/JP, 2006, 5'00')
Nicolas Provost ' Oh Dear (BE, 2004, 1'00')

Programma Cube 2
Miranda Pennell ' You Made Me Love You (UK, 2005, 3'36')
Jeroen Kooijmans ' Lost Recording (NL, 2006, 1'39')
K'ken Ergun ' I, Soldier (TR, 2005, 7'14' )
Erwin Olaf ' Le Dernier Cri (NL, 2006, 2'29')

Bovenprojectie
Mieke Gerritzen ' Beautiful World (NL, 2006, 20'27')

Openingstijden
Cube 1 en 2 zijn open zaterdag 25 en zondag 26 augustus van 12.00 ' 20.00 uur. Toegang gratis.
De bovenprojectie draait vrijdag 24, zaterdag 25 en zondag 26 van 20.00 ' 24.00 uur



CUBE 1
Jacco Olivier
, Saeftinghe, NL, 2006, 2'39'
De meeste animaties van Jacco Olivier ogen aanvankelijk totaal onschuldig. Ook in Saeftinghe lijkt gedurende een kort moment geen vuiltje aan de lucht. Een vrouw loopt in haar gele jas langs haar huis. Wanneer ze bijna uit beeld is verdwenen zet ze haar capuchon op. De handeling lijkt het startsein voor het losbarsten van een reeks natuurkrachten waar de kunstenaar zich met zijn bonte schilderspalet op uitleeft. Het huis krijgt maling aan de zwaartekracht en beweegt als een ruimteschip door de lucht. Terwijl de elementen de dorpen en het land onder handen nemen, beweegt de camera in ''n lange ononderbroken lijn naar rechts alsof je de pagina's in een prentenboek doorbladert. Op een volgende 'bladzijde' staat een auto op een akker. De camera zoomt in en verdrinkt in de grond die transformeert tot water. Op dat moment valt alles samen. Jacco Olivier heeft een eigentijdse en po'tische versie gemaakt van de gebeurtenissen rond Het Verdronken Land van Saeftinghe. In de 16e eeuw liep het dorp Saeftinghe aan de oostrand van Zeeuws-Vlaanderen onder water en sindsdien heeft de zee vrij spel. Deze tot de verbeelding sprekende geschiedenis is de kunstenaar, opgegroeid in Zeeland, met de paplepel ingegoten.

Kurt d'Haeseleer, Rock, NL, 2007, 7'06'
Onder een wateroppervlak, of in een onderwaterwereld, drijven mensen. Ze zouden een concertpubliek kunnen vormen; luisteraars van de muziek van TUK misschien, waarvoor Rock een videoclip vormt. Maar ze liggen stil, zwevend, het aardse bestaan voorbij. Bezwerende noise begeleidt hen door een sluis van een door pixels ge'nfecteerde natuur die hen opslokt, en weer uitspuwt in een parallel universum, waar een kunstmatig ogend landschap van stenen en rotsen aan zee ligt. Het onderscheid tussen digitaal en analoog, virtueel en re'el, natuurlijk en artificieel valt in de werelden van Rock niet meer te maken.

Manuel Saiz, Parallel Paradises, JP/ES, 2006, 5'00'
Parallel Paradises opent met sprankelende opnamen van een jong bos in herfsttooi. In een paar beelden wordt het bos geportretteerd: smalle stammetjes, de bodem bekleed met naalden en blaadjes, zonlicht dat door het bladerdak een weg zoekt. Vanuit het niets staan er ineens twee meisjes, een bloem in het zwarte haar gestoken. Is de Spaanse Manuel Saiz, net als Paul Gauguin een eeuw eerder, door het exotisme gegrepen? Wanneer hij de verleidelijke erotiek die de schaars geklede meisjes uitstralen zou willen weerspiegelen in het bos, is de keuze voor het jaargetijde op zijn minst vreemd. Een lente of zomer zou zich beter lenen voor wulpse connotaties. Ook de keuze voor een westers aandoend bos in plaats van een tropisch regenwoud en het feit dat hun roze en witte hakjes zich niet lenen in die omgeving, doen vermoeden dat hier iets anders aan de hand is. Tenslotte is de dans die dit duo perfect synchroon uitvoert te snel en eigentijds om voor een eeuwenoude traditionele dans door te gaan. De titel geeft de hoofdintentie van de kunstenaar aan: twee uiteenlopende werelden gaan voor even een symbiose aan. Natuurdocumentaire begroet Saturday Night Fever. Deze Japanse schonen dansen de parapara, een populaire discotrend in Japan. De kroon van zonlicht rond hun hoofd vervangt de pulserende discolampen. Het ritmische geluid van hun danspassen ondersteunt het vogelgezang.

Nicolas Provost, Oh Dear, BE, 2004, 1'00'
De kunstenaar neemt je mee op een rit over een kartbaan. Een eenvoudig en ontroerend verhaal. Oh Dear is een een-minuten film, gemaakt in opdracht van het Internationale Filmfestival Rotterdam.



CUBE 2

Miranda Pennell,
You Made Me Love You, UK, 2005, 3'36'
In de werken van Miranda Pennell veranderen kleine dagelijkse handelingen in fascinerende choreografi'n. De kunstenaar is dan ook niet opgeleid als filmmaker of audiovisueel kunstenaar, maar als danser. Ze richt haar camera meestal op 'gewone' mensen in hun eigen habitat en analyseert op die manier verschillende facetten en betekenissen van beweging. In You Made Me Love You zijn de spelregels eenvoudig; een camera beweegt onverwacht, snel of langzaam, heen en weer over een rail. Een schare balletdansers spannen zich in om oogcontact met de camera te houden of te krijgen. Slechts sommige hoofden zijn continu in beeld. Soms lukt het andere dansers om een blik te stelen. Het snelle voetenwerk, dat af en toe nauwelijks de camera kan bijbenen, vormt het enige hoorbare geluid. In de balletzaal vindt een ware strijd om aandacht plaats. Want o wee als je buiten beeld en daarmee in de vergetelheid raakt! Met You Made Me Love You presenteert de kunstenaar een allegorie op de hedendaagse fixatie op camera's en het sterrenbestaan.

Jeroen Kooijmans, Lost Recording, NL, 2006, 1'39'
Lost Recording, ook wel door Kooijmans aangeduid als 'message from the basement', roept associaties op met videobeelden van ontvoeringen zoals die in de media circuleren: beelden van kidnappers of terroristen met bivakmutsen die hun eisen bekend maken. In Kooijmans adaptatie zie je een in het zwart geklede, gemaskerde man met vogelsnavel en een kraai op zijn schouder, met een naakte baby op schoot. Hij speelt wat met het kind, dat zich van de ongebruikelijkheid van de situatie niet bewust lijkt. Uiteindelijk blijkt dat de videoboodschap niet van de gemaskerde man komt, maar van het kind. Heel stellig spreekt de baby de kijkers toe in een onverstaanbare brabbeltaal. Dit tafereel, dat zich ergens in een kelder lijkt af te spelen, ziet er bijna te onschuldig uit om dreigend te kunnen zijn.

Koken Ergun, I, Soldier, TR, 2005, 7'14'
Vol overgave draagt een hoge Turkse officier een gedicht voor over soldatenwaarden. Op de Nationale Dag voor Jeugd en Sport schreeuwt hij een enorm stadion vol mensen toe dat de soldaat van alles mag en moet, behalve ''n ding: 'Een soldaat mag niet sterven'. Op de andere helft van deze in split screen gemonteerde film zien we een heel langzaam draaiende soldatenkop. Samen illustreren de beelden onbedoeld de kwetsbaarheid van de soldaat. I, Soldier maakt deel uit van een serie korte films over Turks nationalisme.

Erwin Olaf, Le Dernier Cri, NL, 2006, 2'29'
Erwin Olafs video Le Dernier Cri bedient zich van een hyperrealisme dat kenmerkend is voor veel van zijn werk. Het gelikte realisme van de Hollywood-film wordt hier naar de top gedreven, waardoor het geheel een absurdistisch karakter krijgt. De camera beweegt in een lange, continue beweging door een huis, ze lijkt bijna te zweven. 'Paris, printemps 2019', zegt een ondertitel. De sfeer in het huis is verstikkend -- ondanks de ruimtelijkheid en de prille lentegeluiden die in het begin even heel licht hoorbaar zijn. Alles doet denken aan de 'huiselijke' variant op het modernisme, zoals die in de jaren '50 en '60 gangbaar was. Alles is stijlvol vormgegeven en ingericht in een geheel van kalme grijs-bruine tinten. Er is aanvankelijk geen mens te zien, maar de zachte geluiden die van buiten naar binnen dringen worden al vlug overstemd door een onheilspellend zoemen. Jacques Tati meets David Lynch. Er klinkt een ouderwetse ding-dong-deurbel...



BOVENPROJECTIE (alleen s'avonds)
Mieke Gerritzen
, Beautiful World, NL, 2006, 20'26'
De film Beautiful World (2006) van Mieke Gerritzen is een typografische film en bevat uitsluitend tekst. Uitspraken van bekende en minder bekende denkers en kunstenaars worden afgewisseld met boodschappen, logo's, boektitels, filmteksten en spam. Popularisering en globalisering van kunst, wetenschap en media vragen om een nieuwe positiebepaling en doelstelling van de cultuur. Beautiful World vertelt in 20 minuten dat de wereld lijdt aan vervlakking, omdat vrijwel alles wordt gekoppeld aan economische belangen. Maar deze vervlakking heeft ook aantrekkelijke kanten: esthetiek, sensatie en entertainment zijn belangrijke onderwerpen in de groeiende vrijetijdseconomie waarin beleving een toverwoord lijkt.



Het Nederlands Instituut voor Mediakunst is de grootste distributeur van videokunst in Europa. Haar collectie bestaat uit bijna 2000 werken, van de eerste experimenten tot de meest actuele videokunst. Zie voor de collectie http://catalogue.montevideo.nl/

ART-on-a-BOX is een samenwerking van verschillende bedrijven en instanties uit de Amsterdamse havenregio, waaronder de Ter Haak Group/Container Company Amsterdam, Ceres Paragon container terminal, ORAM, Amports, de gemeente Amsterdam (I amsterdam) en Haven Amsterdam. http://www.art-on-a-box.com


Met dank aan:
Powered by BeamSystems
http://www.beamsystems.nl