Uitmarkt 2008

29 - 30 augustus 2009


Optredens Nathalie Bruys, Melanie Bonajo, Kim Hiorthøy en Planningtorock
Selectie uit de Mobile Touch tentoonstelling van STEIM
Geluidsperformances van One Man Nation (Singapore/NL) en Tarek Atoui (Libanon) Hosted by STEIM
Videoprogramma NIMk met werk van eddie d, Semiconductor, Mediashed ea
Filmprogramma in samenwerking met Haven Amsterdam

 


 

Het Nederlands Instituut voor Mediakunst had zich in 2008 laten inspireren door de Uitmarkt locatie en pakte extra feestelijk uit door met de legendarische cultuurboot Stubnitz aan te meren op het Java eiland. De Stubnitz is een cultureel multidisciplinair podium gespecialiseerd in underground performance en cultuur. Een was een unieke locatie en samenwerking om de activiteiten van het NIMk te beleven. Alle zintuigen werden geprikkeld met een doorlopend programma van vernieuwende sound art, dance, video en mediakunst. Special guest was geluidskunstenaar Nathalie Bruys - die met de tentoonstelling Sonic Voices, Rocking Hard het seizoen in het NIMk opende – stond de vrijdag en zaterdagavond tot middernacht garant voor prikkelende beats.

www.stubnitz.com



PROGRAMMA Uitmarkt 2008

PERFORMANCES / DJ'S

Vrijdag 29 augustus
20.00 - 22.00 uur Melanie Bonajo (DJ)
22.00 - 24.00 uur: Kim Hiorthøy (DJ)

Zaterdag 30 augustus
20.00 - 20.30 uur One Man Nation (Singapore/NL) en Tarek Atoui (Libanon) - Soundperformance
20.30 - 23.00 uur Nathalie Bruys (DJ)
23.00 - 24.00 uur planningtorock (Performance)


FILM/VIDEO PROGRAMMA

Programma buiten op achterdek, recente werken uit collectie NIMk
Vrijdag, zaterdag en zondag van zonsondergang – 24.00 uur
Semiconductor, Brilliant Noise, 2006, 5'56''
Julika Rudelius, Adrift, 2007, 5'22'' (prijswinnaar Amsterdamprijs 2008)

Programma NIMK, recente werken uit de collectie
Vrijdag zaterdag en zondag Laderaum 4 overdag en Laderaum 1 's avonds
Mediashed, Duellists, 7'13”, 2007
Elodie Pong, Je suis une bombe, 2006, 6'12'
eddie d, Pas de Deux, 2007, 1'57”

Programma NIMK, recente werken uit de collectie
Vrijdag, zaterdag en zondag tijdens openingstijden doorlopend in bar
eddie d, Heads and Globes, Similarity Matrix, 2008, 1'30'
Semiconductor, Magnetic Movie, 2007, 4'43''
Nicolas Provost, Gravity, 2007, 6'00”
Alice Kok & Pascal Lièvre, Rain, 2007, 5’20”

Programma van Haven Amsterdam
Zaterdag en zondag overdag in Laderaum 1
Het ritme van de haven, 2007, 7’00”
Jeroen Kooijmans, Nina, 2001, 7’00” (collectie NIMk)
Amsterdam Reconstruction, 2007, 19’00”
Bernard Gigounon Starship, 2002, 4’00” (Collectie NIMk)
Haven: Roaming through the night, 50’00”

EXTRA

Steim's mobiele Touch tentoonstelling
Tijdens openingstijden
Steim's mobiele Touch tentoonstelling bestond reeds een aantal jaar en was de opvolger van de 'grote' touch tentoonstelling. De tentoonstelling bestaat uit een tiental electronische muziekinstrument. De bezoeker kan de muziekobjekten aanraken en 'bespelen' om zo electronische klanken op te wekken en te manipuleren. Onder de muziekinstrumenten die STEIM laat zien op de Uitmarkt bevinden zich de 'wereldberoemde' Kraakdozen, het Vinger Web, de Hoofdschudder, de KlankSchudder en de muzikale Schatkistjes.


UITGEBREIDE PROGRAMMA:


PROGRAMMA UITMARKT STUBNITZ

Vrijdag 29 augustus
20.00 - 22.00 uur Melanie Bonajo (DJ)
22.00 - 24.00 uur Kim Hiorthøy (DJ)

Zaterdag 30 augustus
20.00 - 20.30 uur One Man Nation en Tarek Atoui (sound performances)
20.30 - 23.00 uur Nathalie Bruys (DJ)
23.00 - 24.00 uur Planningtorock (performance)


PERFORMERS/DJ’s

Melanie Bonajo

Kim Hiorthøy (NO, 1973, Oslo en Berlijn)
De Noorse kunstenaar en muzikant Kim Hiorthøy (sinds 2000 bij het Smalltown Supersound label) werkte op de academie met geluid en grafisch ontwerpen. Hij combineert vreemde beats, lo-fi elektronica, veldopnamen, elektro-akoestische geluiden en samples tot een compleet eigen stijl. Ook ontwerpt hij platenhoezen, regisseert films en illustreert kinderboeken.

One Man Nation (SG/NL)
Meanderend door alle mogelijke muziekstijlen van ambient tot electronica tot glitch baant One Man Nation zich een weg door alle mogelijke genres en trends van eclectische geluiden. Oorspronkelijk afkomstig uit Singapore en producer van electronische muziek, heeft hij tot nu toe drie studio releases uitgebracht die werden omschreven als “tantalizes one’s ears with a patchwork of everyday samples, delicately drizzled over droning sounds”. Zijn optredens zijn een eigen mix van muziek, visuals en performance die vervloeien in de stroom van beats en samples die samen zijn troosteloze soundtracks vormen. Controlling his computer via various hardware controllers, you are promised a very physical and present performance.

Tarek Atoui (LEB, 1980, Amsterdam)
De Libanese kunstenaar Tarek Atoui begon in 1998 in Parijs, waar hij aan het Franse Nationale Conservatorium studeerde, op zijn computer te componeren. Hij omschrijft zichzelf als elektro-akoestisch musicus, hoewel hij hoofdzakelijk digitaal werkt en voor elk project waar hij aan werkt nieuwe software bouwt. Tarek specialiseert zich in software die de kunstenaar en gebruiker door middel van beweging invloed geeft op video, licht en audio. Zijn oeuvre wordt gekenmerkt door sterke crossculturele aspecten en is vaak omschreven als een moderne Arabische visuele taal.

Nathalie Bruys (NL, 1975, Amsterdam)
Nathalie Bruys verkent de mogelijkheden van geluid als medium binnen de beeldende kunst. Ze gelooft in de kracht van geluid die de luisteraar helemaal los laat komen van tijd en plaats, en meeneemt in een wereld die weerstandsloos en oneindig is. Maar deze muzikale ervaring mag geen passieve aangelegenheid worden en daarom mixt Bruys zowel analoge als digitale geluiden om zo tot nieuwe te komen. Daarbij mag alles uit de kast: moderne computerprogramma’s en samplers, oude, bijna antiek te noemen computers en oude muziekdoosjes. Foutjes, krasjes en ruis: het zijn de imperfecties die ervoor zorgen dat we alert blijven.

Planningtorock
Planningtorock is de creatie van muzikant en videokunstenaar Janine Rostron. De duizelingwekkende audiovisuele presentaties lenen elementen uit de klassieke muziek, glam rock en hip-hop. Klassiek opgeleid als violist, verscheen Planningtorock als heroïsch, gemaskerd vrouwelijk alter-ego in 2004 voor het eerst in de Berlijnse clubs. De live shows overschrijden de grenzen tussen conventionele concerten en de performancekunst waarin Rostron met behulp van diverse props, waaronder een assortiment helmen, reageert op psychedelische en caleidoscopische videopersoonlijkheden. Elementen van de dandy, cyborg en modernistische held maken Planningtorock tot hybride vrouwfiguur van de 21e eeuw.


Videoprogramma NIMk:

Programma buiten

Semiconductor, Brilliant Noise, 2006, 5'56''
Sinds 1999 vormen Ruth Jarman en Joe Gerhardt Semiconductor. Ze benaderen de wereld als wetenschapper-kunstenaar, maken verschijnselen zichtbaar die de mens niet kan waarnemen en tonen verborgen fenomenen achter de dagelijkse werkelijkheid. De beurs waarmee ze bij NASA’s Space Sciences Laboratory in Californië konden werken, was een schot in de roos. Eén van de films die daar ontstonden was 'Brilliant Noise'. Deze zwart-wit film toont gruizige beelden van een hemellichaam. De kolkende oppervlakte wijst in de richting van een krachtbron: de zon. We zien de zon als een constellatie van krachtvelden, stromingen en energiebanen, het oppervlak voortdurend in flux; erupties, damp en gassen dansen over haar vlammende huid. De beelden lijken found footage. In zekere zin is dat ook zo, want ze zijn gevist uit het ruwe materiaal van de honderdduizenden bestanden die NASA laat maken door satellieten. Door beelden achter elkaar te zetten, ontstaan sequenties en dus beweging, om die reden aangeduid als ‘moving-image work’.

Julika Rudelius, Adrift, 2007, 5'22''
Een repetitief hummend zingen is het eerste wat de aandacht trekt; daarmee word je ook meteen het raadselachtige Adrift binnengezogen. Boven het gehum klinkt af een toe een hoge zanglijn uit, als een engel uitvliegend boven het andere, zoekend naar een melodie. Daarbij verschijnen beelden van zittende, in zichzelf gekeerde mensen, uiteenlopend qua leeftijd en afkomst. Ze vormen een groep, maar op een onbestemde manier. Wat hen bindt is dat zij wiegen op het geluid, alsof de klanken van hen afkomstig zijn – maar net als hun ogen zijn hun monden gesloten. Ook lijkt niemand zich van de klanken of zichzelf bewust. Het beeld wordt gevuld door een schijnbaar eeuwig deinen van lichamen op klankgolven. Maar het geschommel wordt misschien wel door iets anders veroorzaakt – het hobbelend voortrijden over een weg bijvoorbeeld, of het wegzakken tijdens een lezing – ze maken de indruk ver weg te zijn.

Programma Laderaum 4 - overdag en Laderaum 1 - avond

Mediashed, Duellists, 7'13”, 2007
Overal waar we gaan volgen bewakingscamera's ons. Camera's in de openbare ruimte zijn zo gewoon geworden dat we hun aanwezigheid negeren. Maar wie bekijkt ons? En waarom? Wat zien ze? En hoe wordt de informatie geïnterpreteerd? Het Engelse collectief MediaShed besloot gebruik te maken van aanwezige netwerken om films te maken. Met behulp van een goedkope ontvanger infiltreert MediaShed de systemen, hackt de camera's en creëert zo haar eigen televisiestudio's in gebouwen, winkelcentra en straten. De term Video Sniffing was al snel gevonden om dit werkproces aan te geven. 'The Duellists' (2007) is een van de eerste resultaten. Gemaakt voor het Futuresonic Festival in Manchester combineert de film 'free-media' met 'free-running' (ook bekend als Parkour). In samenwerking met de Parkour-crew Methods of Movement is een choreografie uitgevoerd in een winkelcentrum in Manchester. 'The Duellists' is gemaakt met het CCTV-netwerk van 160 verschillende camera's. Regie David Valentine en soundtrack door Hybernation.

Elodie Pong, Je suis une bombe, 2006, 6'12'
Een figuur in een pandakostuum voert een erotische paaldans uit. Het pandamasker wordt verwijderd, en dan verschijnt een vrouw. Ze wandelt naar de camera toe en brengt een lofzang aan een complex vrouwbeeld, tegelijk sterk en kwetsbaar, een potentieel kruitvat.
Sample: Are friends electric?/* Melk Prod. met Carine Charaire, muziek door Michael Hilton

eddie d, Pas de Deux, 2007, 1'57”
Voor deze videografische animatie, een “Choreografie voor 4 rechtse handen op zoek naar een buik”, zijn op voor eddie d typerende wijze beelden bewerkt die iedereen wel eens op tv heeft kunnen zien. Het zijn even komische als pijnlijke, inwisselbare momenten waarop politieke leiders of andere bekende koppen in een haperende cul de sac van taal en beweging terecht komen. De woorden, klanken en gebaren leiden een eigen leven en beheersen hun eigenaren; niet andersom. In ‘Pas de Deux’ verwerkt eddie d een duet of duel in de Tweede Kamer: een debat over de dubbele nationaliteit, waarbij twee partijen strijden om de gunst van de rechtse kiezer. Tegenover elkaar staan de door sommige partijleden iets te benepen en links bevonden rechts-liberale politicus Marc Rutte, en de omstreden rechts-populist Geert Wilders. Een uiteenzetting en dialoog ontaardt in horten en stoten; dit alles 'ondersteund' door een dans van handen die de betekenisloze woorden nog vergeefs proberen kracht bij te zetten. eddie d drijft dit potsierlijke schouwspel tot het uiterste.

Bar

eddie d, Heads and Globes, Similarity Matrix, 2008, 1'30'
Het maakt niet uit of je het dagelijkse journaal bekijkt op de BBC, de NOS, een Franse of een Turkse zender: overal is het nieuws blauw, de intro-filmpjes bevatten altijd een wereldbol, nieuwslezers zitten steeds op precies dezelfde plek – en bevatten die typische bliepjes; misschien zelfs een geheime (morse)code?
eddie d onderzoekt met ‘Heads and Globes, Similarity Matrix’ een aantal treffende overeenkomsten tussen nieuwsuitzendingen in verschillende landen, verzameld in de laatste tien jaar – de titel verwijst naar de ‘similarity matrix’, een rekenkundige methode om gelijkenissen tussen verschillende punten zichtbaar te maken. De montage van dit werk doet denken aan de klassieke scratch video, maar met 25 montages per seconde geeft eddie d zich volop over aan de snelheidsrace van de nieuwe media.

Semiconductor, Magnetic Movie, 2007, 4'43''
Ruth Jarman en Joe Gerhardt (sinds 1999 werkend onder de naam Semiconductor) kregen de gelegenheid om met een beurs naar de NASA's Space Science Laboratory in Californië te gaan, en namen deze kans te baat om meer grip te krijgen op het verschijnsel magnetisme. In de soundtrack belichten vier fysici elk een aspect van dit fenomeen. Deze taaie materie is door Semiconductor op speelse wijze gevisualiseerd. Door foto-opnames achter elkaar te plaatsen en te bewerken veranderen de foto’s in een film. In de fraaie opnamen van de laboratoria duiken de magnetische velden her en der op. Wanneer een fysicus spreekt over een ‘haarbal’, dan verschijnt ineens een witte kluwen op een apparaat. Zwarte en rode stippen dansen op het moment dat een wetenschapper een magnetisch fenomeen omschrijft. Uit microscopen, flessen met vloeistoffen, elektrische apparaten, witte overalls, stellingkasten en microscoopglaasjes komen magnetische velden te voorschijn die zich vermenigvuldigen en door het lab woekeren, onderstreept door geluidseffecten, om ten slotte naar buiten te ontsnappen en de hemel in te knetteren.

Nicolas Provost, Gravity, 2007, 6'00”
De kusscene is waarschijnlijk een van de meest archetypische beelden uit de filmgeschiedenis. Het is gewoonlijk een geruststellend element in de verhaallijn van een film, soms ook een climax. Maar niet in 'Gravity' van Nicolas Provost. Met stroboscopische effecten worden een aantal kusscenes (de meeste uit stereotiepe romantische drama's uit de jaren '50) samen en boven op elkaar gemonteerd. Het verhalende element verdwijnt volledig; de kus wordt geisoleerd uit haar context en de actie vertraagt en flikkert heen en weer. Af en toe gaan twee scenes uit verschillende films precies overlappen: de protagonisten versmelten met elkaar, maar splitsen zich een paar seconden later opnieuw. De suikerzoete soundtrack -- klassiek-romantische filmmuziek -- contrasteert sterk met de gedeconstrueerde beelden; samen vormt dit een duizelingwekkende vertigo waar liefde een passionele strijd wordt.

Alice Kok & Pascal Lièvre, Rain, 2007, 5’20”
Het regent in Macao. Het is druk in de stad: voorbijgangers met paraplu's lopen langs Chinese en westerse luxewinkels. Het verkeer is hectisch. Een camera neemt dit alles op vanachter de voorruit van een bus; de beelden zijn vaag door de bewegingen van de bus en de regen op het raam. De dromerige sfeer van deze busrit wordt ondersteund door een fragiel zingende Aziatische vrouwenstem. De taal van haar lied ligt ergens tussen Engels en Chinees; de melodie klinkt vaag bekend. De Engelse ondertitels zijn onzinnig, soms poëtisch en met een erotische ondertoon. Alice Kok, een Chinees-Franse beeldend kunstenaar en fotograaf, vertaalde 'Rain' van Madonna's album 'Erotica' (1992) naar fonetisch Chinees. Dit gebeurt vaker voor karaoke, want de originele Engelse songteksten zijn moeilijk te lezen en uit te spreken voor Aziaten. Globalisering van populaire cultuur en de problemen bij het overbruggen van cultuur- en taalverschillen zijn thema's van deze samenwerking waarbij Alice Koks interpretatie van Madonna's nummer in dialoog gaat met Pascal Lièvres opnames van Koks geboortestad Macao.

FILMZAAL, Programma van Haven Amsterdam

Het ritme van de haven, 2007, 7’00”
Zeehavens Amsterdam is een levendig gebied. In de havens van IJmuiden, Beverwijk, Zaanstad en Amsterdam varen schepen af en aan, worden miljoenen tonnen lading aan- en afgevoerd en werken duizenden mensen. De havens groeien en bloeien en zijn constant in ontwikkeling. Er is een hypermoderne containerterminal, een nieuwe cruiseterminal, een grote overdekte overslagterminal en bedrijventerreinen met ruimte voor grote, internationale namen en kleine, lokale organisaties. Nieuwe afmeervoorzieningen en kades worden aangelegd en bedrijven breiden uit. Kortom: Zeehavens Amsterdam werkt, dag en nacht. Hoe dat gaat ziet u in het ritme van de haven: het schutten in de sluis, het laden en lossen, en de verwerking en doorvoer van goederen. Deze film is gemaakt in opdracht van het Gemeentelijk Havenbedrijf Amsterdam
Met dank aan: Koopman Car Terminal Amsterdam, Oiltanking Amsterdam B.V., Sigma Coatings B.V., Ter Haak Group, Granuband B.V., Voorbij Groep B.V., Waterland Terminal B.V.,Passenger Terminal Amsterdam, Hitachi Construction Machinery (Europe) NV, Graniet Import Benelux B.V., Overslag Bedrijf Amsterdam B.V.
Ceres Paragon Terminals

Jeroen Kooijmans, Nina, 2001, 7’00”
Één seconde is de rivier leeg. Dan glijdt traag een containerschip het beeld binnen. Het vult het water met zijn spiegelbeeld, om dan net zo langzaam weer uit beeld te schuiven. Zo begint Nina, een poëtische film van Jeroen Kooijmans in samenwerking met Roy Cerpac. Nina bestaat uit documentaire-achtige shots van grote en kleine boten en de bedrijvigheid aan boord. Mensen schrobben, spuiten, scheppen, vegen, slepen met slangen of voeren reparaties uit. Water speelt een belangrijke rol: het wordt opgenomen uit de rivier, men wast ermee, speelt erin en spuit het tenslotte met viezigheid en al weer van de boot af. Behalve het gestamp van een zware boot of het gekrijs van een meeuw is de film geluidloos. Het maakt de activiteiten van de scheepslui mysterieus. Kooijmans voorzag zijn film ook van geënsceneerde beelden, hoewel je dat niet onmiddellijk ziet. Twee jongens in zwembroek zitten als mannelijke sirenen aan de oever; iemand springt vanaf een boot het water in; een man zit op de reling en maakt zich op in een handspiegel - zij maken het beeld van het leven op de rivier nog mysterieuzer. Een vrouw met hoofddoek kijkt uit over het water. Ze staat met haar rug naar de camera. Een boot vaart voorbij. Zij blijft onbeweeglijk staan, terwijl de wind met de haren langs haar gezicht speelt. Is dit Nina? Wacht zij op een geliefde? Kooijmans en Cerpac laten het antwoord in het midden. Wat overblijft is een wonderschone film.

Amsterdam Reconstruction, 2005, 19’00”
Een wandeling door de culturele ruïnes van de stad Amsterdam. Met een 35mm-filmmagazijn voorzien van een minuscuul gaatje (pinhole), legt Schlomoff de lege zalen van het Stedelijk Museum, het Rijksmuseum, tentoonstellingsruimte W139 en de bioscoopzaal van het Maison Descartes vast. Het is vreemd hoe snel je de functie van de ruimtes herkent, ook zonder kunst. Om de kracht aan te geven die uitgaat van al die bouwplaatsen voor de kunsten, legt Schlomoff een parallel met de dynamiek in de Amsterdamse havens, waar schepen en kranen dansen op het ritme van de stem van de filmmaker.

Bernard Gigounon, Starship, 2002, 4’00”
In de bovenste helft van het beeld werkt de zwaartekracht van boven naar beneden. In de onderste helft is het andersom. Op de scheidslijn treffen de krachten elkaar en heffen zich op: er heerst gewichtloosheid. Voor de kijker ontstaat op die lijn een magisch begrip van het beeld, als rationele kennis van 'wat je ziet' geconfronteerd wordt met haar antipode. Starship refereert aan de, door sciencefiction in onze perceptie ingeprente, beeldtaal van de gewichtloze architectuur. De objecten zijn onaards perfect en suggereren kwetsbare onaantastbaarheid. Details rijgen zich aaneen tot een geheel dat toont dat aan alles is gedacht en dat majestueus als de oude tallships voortglijdt in de rimpelloze ruimte. Met eenvoudige beeldingrepen (spiegeling en vertraging) en een omhullende soundtrack van zware en theatrale orkestklanken is het effect bereikt. Het besef ontstaat dat het slechts een kwestie is van 'anders' kijken naar de dingen om los te kunnen raken van het aardse.

Haven: Roaming through the night, Marjoleine Boonstra, 2005, 50’00”
Het vervreemdende landschap van industrie, overslagbedrijven en loodsen vormt een wereld waar mensen al jaren overleven, werken of na lange omzwervingen belanden. De Engelse Hanna woont in een verlaten onderzeeër. Dennis zit alleen in een kraan in de haven te wachten tot hij een hijsje krijgt vanuit het dok. Saskia houdt voedseltochten in de havens en leeft onder een scheepshelling. Al deze mensen hebben hun eigen koninkrijk met eigen leefregels en dromen. Eén ding hebben ze gemeen: een grote voorliefde voor de nacht en het water. Zwervend door de haven wordt een wereld getoond waarin mensen op hun eigen manier overleven. Marjoleine Boonstra is cineast en beeldend kunstenaar. Ze exposeerde in binnen- en buitenland en won verschillende prijzen met haar documentaires.
Mede mogelijk gemaakt door Stimuleringsfonds Nederlandse Culturele Omroepproducties en Filmfonds.


STEIMs Mobile Touch tentoonstelling
De Mobile Touch tentoonstelling van STEIM bestond sinds een aantal jaren en was de opvolger van de 'grote' touch tentoonstelling. Deze tentoonstelling bestond uit een tiental elektronische muziekinstrumenten. De bezoeker kon de muziekobjekten aanraken en 'bespelen' om zo elektronische klanken op te wekken en te manipuleren. Onder de muziekinstrumenten die STEIM liet zien op de Uitmarkt bevonden zich de 'wereldberoemde' Kraakdozen, het Vinger Web, de Hoofdschudder, de KlankSchudder en de Muzikale Schatkistjes.

 

 

 


Openingstijden:
Vrijdag van 20.00 - 24.00 uur
Zaterdag van 12.00 - 24.00 uur
Zondag van 13.00 - 23.00 uur
Toegang gratis

Met dank aan:
Mede mogelijk gemaakt door de Haven Amsterdam, Stubnitz, STEIM en Powered by BeamSystems.