15th World Wide Video Festival
Van 13-09-1997 t/m 05-10-1997
‘Tavoli/Because these hands are touching me’ - Studio Azzurro (Italy)
‘From the Darwin Translations: Spitfire 1 2 3’ - Lyndal Jones (Australia)
In het kader van het World Wide Video Festival, dat dit jaar o.a. in het Stedelijk Museum Amsterdam, de Melkweg, Stedelijk Bureau Amsterdam en bij Montevideo/TBA wordt georganiseerd, hebben wij het genoegen u uit te nodigen voor de presentatie van twee internationale installaties.
'Tavoli / Because these hands are touching me' is een interactieve video-installatie. Op zes enigszins overhellende tafels wordt een videobeeld geprojecteerd, herinnerend aan klassieke thema’s; een brandende kaars, liggende vrouwen en een aantal stillevens. Personen, objecten en situaties zijn aanwezig, zonder materieel grijpbaar te zijn. Het zijn wezenloze schimmen, aan te raken en toch illusoir. De toeschouwer zet veranderingen in de beelden in werking door het oppervlak van de tafels aan te raken. De imaginaire verschijningen, die een zekere rust en gewichtloosheid uitstralen, komen onverwachts tot leven.
Tavoli / Because these hands are touching me
Studio Azzurro is een kunstenaarsgroep uit Milaan bestaande uit een drietal personen: Fabio Cirifino (fotografie), Paolo Rosa (beeldende kunst/film) en Leonardo Sangiorgi (muziek/animatie). Sinds hun oprichting (1982) brengt het gezelschap indrukwekkende installaties tot stand en heeft het grote internationale bekendheid verworven met diverse video-ambiances. Begonnen als werkplaats voor artistieke videoprodukties, manifesteert het trio zich steeds meer interdisciplinair. Ze draaiden o.a. mee in films van regisseur Peter Greenaway, maakten ‘videodecors’ voor theaterstukken en presenteerden i.s.m. G.B. Corsetti een video-opera tijdens Documenta 8.
Lyndal Jones
Spitfire 1 2 3
From the Darwin Translations: Spitfire 1 2 3 is een audiovisueel onderzoek naar seksuele aantrekkingskracht en fantasieën, in drie delen; een performance (Melbourne, april ’96), een korte film (Biënnale van Sydney, juli ’96) en een installatie (Videopositive, Manchester, april ’97 en nu bij MonteVideo/TBA). Centraal staat de heroïsche piloot van het legendarische gevechtsvliegtuig uit WO II, de ‘Spitfire’. Hij vertegenwoordigt het romantische ideaal. De bezoeker ervaart via een groot beeldscherm het zicht vanuit de cockpit en hoort via een draadloze koptelefoon, al naar gelang zijn/haar plaats in de ruimte, in verschillende talen allerlei intieme verhalen. Het is aan de bezoeker welke geluiden, in welke taal en welke indrukken hij/zij krijgt. Motoren ronken terwijl vrouwenstemmen zachtjes fluisteren. Maar waar zijn die vrouwen? In de andere ruimte? Tussen de klaprozen? Als toeschouwer word je beurtelings in de rol van voyeur en van deelnemer gedwongen. Het resultaat is desoriënterend.
